Μνήμη Νικήτα Ράντου

Δολοφόνοι δολοφονούν με δόλια μαχαίρια την Ποίηση κάθε μέρα
σε σακάτικους διαδρόμους και κακοφορμισμένα αμφιθέατρα

Φώτα!
Ολόπλευρα να φωτίζεται το πτώμα
νυστέρια, γάντια κίτρινα βαμμένα
απ’ τη χολή και το πεθαμένο αίμα,
κλίνες νεκροτομείου, στολές πράσινες, μάσκες λευκές,
κιούπια φορμόλη, βυθισμένα μέλη κομμένα
εξέχουν μονάχα τα μπλαβιά νύχια του σκοτωμένου.

Κι από κάτου το άφυλλο πλήθος, το αρσενικοθήλυκο,
το θηλυκάρσενο,
το ερμαφρόδιτο, το ακατανόητο και μη κατανοόν
–με τα μεγάλα αβαθή μάτια που αν κοιτάξεις πίσω βλέπεις μιαν
ανοιχτή ντουλάπα άδεια σακάκια κρεμασμένα στη σειρά και πίσω
τη μεγάλη σκάλα αυτήν εγώ την κατέβηκα μια φορά και
βγήκα σε μιαν έπαυλη ψυχιατρείου όλοι οι τρόφιμοι λιάζονταν
στις σαιζλόνγκ και τσαλαβουτούσαν στη μουχλιασμένη πισίνα
με τα κίτρινα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου καθώς οι υστερικές
νοσοκόμες δεν προλάβαιναν τα ηλεκτροσόκ και τις θανατικές εκτελέσεις–

                                 φωνασκεί
                                   χάσκει
                                καταφάσκει

(Η έμφασις δίνεται περισσότερο στο χι μάλλον παρά στο φι).

       Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, 2006 (2η εκδ. Θράκα, 2018)