Τις παλάμες μου κόψανε λάφυρα στον άλλο πόλεμο
λαθροκυνηγοί
ό,τι περίσσεψε το χώρεσαν σε σκουριασμένους χαλκάδες
γι’ αυτό και τώρα βλέπεις να κρατώ με τα δόντια το καλαμάρι
με τη γλώσσα να βάφω
τη σελίδα κατάστικτη
σταγόνες το αίμα μου
τα χειλ’ υπολείμματα σάρκες σκισμένες
ούλα σμάλτα σπασμένα δόντια
κλάματα σάλια
και δε μιλώ για τον εαυτό μου
όμως τη μάνα μου τσούλα τη σιχάθηκα
να μπάζει απ’ το παράθυρο κατά δεκάδες τους πειρασμούς
πρόστυχη
να τους καυλώνει
κι έπειτα σύξυλους στα κρύα του λουτρού
απολαμβάνοντας τη μοναρχική κυριαρχία της στα τόσα σερνικά
κι ας τη μαστίγωνε φρικτά η λαίλαπα της σάρκας
κάθε που ξύπναγε τυλιγμένη της αυγής την ικμάδα
νικημένη απ’ τα φαντάσματα της νύχτας
κι όμως
δε μιλώ για τον εαυτό μου
γι’ αυτό και συλλογίζουμαι τόσο πολύ τούτες τις μέρες και τον Νεοπτόλεμο
και τόσους άλλους

καμένη γενιά
γενιά μου

                                                                             Αθήνα,
                                                                 Νοέμβρης 2005

           Ηλεκτρογραφία, Γαβριηλίδης, 2006 (2η εκδ. Θράκα, 2018)