Επιστρέφω. Αποπροσανατολισμένος στο δρόμο μου.

Οδηγώ. O νους μου στα φύλλα. Γίνομαι φύλλο κι εγώ.

Όχι όμως διάφανο. Το σώμα μου, τα σώματά μας

αντιστέκονται με σθένος ήρωα, στο Φως.

    Το αναλυτικό μυαλό

υπηρετεί δουλικά το άγονο σώμα. Οι νευρώνες

    και το σκληρόπετσο

δέρμα δέχονται λίγο από το Φως· μαλακώνω.

Δανείζομαι λίγο από τη λάμψη τους.

Ο δρόμος πάλι. Το αυτοκίνητο -διάμεσος-

    με καθοδηγεί αυτόβουλα.

Τον προορισμό δε τον γνωρίζω. Στην παλιά ζωή,

    σε έναν απρόσμενο

ξενιτεμό, σε ένα θάνατο αναζωογονητικό, σε μία ζωή

    ανέλπιστα απρόσμενη.

Φοβάμαι. Πηχτός ο ιδρώτας του φόβου,

   σχεδόν στερεός,

πιο στέρεος από την ίδια μου την ύπαρξη, σπέρμα

που λεκιάζει τα εσωτερικά μου ρούχα.

 Αγκομαχώ να μείνω συγκεντρωμένος στον κύκλο,

στο τιμόνι· μα τα δέντρα όλο επιβουλή δημιουργούν

αναστάτωση ενθουσιώδη.

Δεξιά κι αριστερά του δρόμου τα δέντρα.

   Σε ρόλο πατρικό με αποτρέπουν να ξεφύγω από τον

όλο αβεβαιότητα δρόμο μου.

Έχω την εντύπωση πως

αποφεύγουν προς το παρόν να μεταβάλουν τον ρόλο

   τους σε αυτό του Θανάτου,

αν και η όσφρηση μου ουρλιάζει το αντίθετο

   και τα πόδια μου τα νιώθω κρύα. Πάντα μου

προκαλούσαν σύγχυση οι αισθήσεις. Ο Θεός δεν έχει

   κάνει τη μεγαλειώδη είσοδο

του ακόμη· το παραλήρημα αυτό νιώθω

   δεν έχει τέλος (μήτε αρχή).

Ο Θεός θηριόμορφος και το περιβάλλον εχθρικό.

Η χημεία της εσωτερικής μου αποσύνθεσης παντού

   γύρω μου. Τα δέντρα επιμένουν·

εκεί, δυνατά μπηγμένα στο χώμα,  οριζόντια φτυάρια

   που αναμένουν το ξεκίνημα της ταφής.

Απελπισμένα, καθώς ό,τι κρύβει μεγάλη δύναμη,

   η απελπισία

στέκεται πάντα ξοπίσω του.

Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσω

   (παρά τον φόβο που, βυρσοδέψης, γδέρνει

 το νου και το σώμα).

     Το πρόσωπο εντός μου, Θράκα, 2021