Ξέρω τον ήχο της βροχής
μελάνι του χρόνου η νύχτα
Και το σπίτι δεν ήταν πιο σίγουρο
Βαρύς πυκνός
ο μεγάλος βάλτος όπου ζούσαν
τα τριζόνια
Θα 'πρεπε να σε είχα ανταλλάξει
όνειρό μου
με εκείνη τη ζωή κι όχι άλλη
Γιατί το σπίτι ήταν σκοτεινό
'Αγριο μέλι, μαύρα μούρα, μητέρα
με το σχήμα της προσδοκίας
Η ίδια πάντα στροφή να βαθαίνει
το σύδενδρο
η ίδια πάντα στιγμή
κι ένας υγρός ποταμός
να κοιμάται στα πόδια σου
Η λάμπα σβήνει
όπως άλλοτε όπως άλλοτε
όπως παλιά που η σιωπή
έπαιζε με τη μέλισσα του κήπου
όπως άλλοτε όπως άλλοτε
όπως παλιά

  Ο σταθμός, Ίκαρος, 2009