Σε κατάλαβα καπετάν Φούφα
κι ας μην είχες πετρώσει στη μνήμη
με τη σφαίρα στο μέτωπο
κι ας μην ήσουν για μάχη ντυμένος
περνούσες απέναντι άφοβα
στο αντίθετο ρεύμα του δρόμου
για το δεύτε λάβετε φως
και η μάνα σου φώναζε πίσω:
τι θα γίνουν τα κτήματα;

σε κατάλαβα καπετάν Φούφα
καθισμένο στην άκρη της πόλης
πνίγοντας πόνους κάτω από το δέρμα
απελπισμένο μέχρι αυτοκτονίας
να δείχνεις σ’ εκείνους που έφυγαν:
ορίστε μια νέα Μεγάλη Ιδέα
να γίνουμε πάλι εμείς

ύστερα πλήρωσες ό,τι χρωστούσες
βιαζόσουν να βρεις στο βουνό
τη μοίρα που διάλεξες
το σπίτι που πέθανες
πνιγμένο στα χόρτα.

      Εορδαία γη, Ρώμη, 2019