Τον είχες Γιάννο μου κι εσύ
στη τσέπη τον κατακλυσμό
ανέστιος
κάτω από κόκκινο φανάρι ξαπλωμένος
όπως να ‘χες λουστεί με κόλαση
ή με τη λάθος σημασία
ουρλιάζοντας να βρεις διέξοδο
σαν νυχτερίδα που σχεδιάζει στο αφτί της
αντίλαλων γεωμετρίες
στα γένια σου να κρύψεις τους κρατήρες
να μην σε περονιάζει ο χειμώνας·

σου το ‘χα πει ρε φίλε – δική σου στάχτη
μην την ανακατεύεις
εάν υπάρχουν αναστάσιμοι δεσμοί
που βγάζουνε σε Φοίνικα

τους έχεις ήδη καταστρέψει

αυτό που δεν σου είπα
για ένα προσχέδιο θεσιθηρίας
εσύ, η ελεύθερή σου πτώση
και ο κονιορτός της πόλης με τους χαρταετούς

   κι ούτε παγκάκι αδειανό για έναν αστροναύτη·

μα τι τα θες – μια νύχτα που σε γύρεψα
δεν ήσουνα εκεί
σ’ είχαν τυλίξει, λέει, σε μία τοπική εφημερίδα
μ’ ένα τσάκισμα που είχε το προφίλ σου, Γιάννο

καθώς εσύ σπαρτάραγες σαν ψάρι
(διαστημάνθρωπος ήσουνα ή ψάρι;)
στ’ αλήθεια δεν θυμάμαι

από το σχήμα της ομίχλης σου
δεν μπόρεσα να ξέρω

      Μικρό και γήινο, Πανοπτικόν, 2022