[…]

Κι αν βλέπουμε τα πράγματα per speculum in aenig-

mate,

η ποίηση είναι ένα γιγαντιαίο project αγάπης.

Εάν ισχύει ότι ο άνθρωπος

–όπως μας έλεγαν οι θεολόγοι-

υψώνεται ως τον Θεό μέσω του άλλου,

τότε το ποίημα είναι μια φλόγα θεϊκή.

Ματαίως όμως∙

γιατί όπως το βρέφος ομιλεί ο άνθρωπος

και δεν λαμβάνει απ’ τη γιορτή

παρά το άκουσμα ακατάληπτο ενός διαλόγου

που αγνοεί τον άνθρωπο.

Εσύ έχεις την όψη του αγγέλου

κι εδώ εγώ κατάμονος θρηνώ τον γιο μου που έχασα

γυρίζοντας στο πρώτο βάβισμα του βρέφους με τον

τρόμο

ότι θα γίνω κτήνος.

Ένα ποτήρι κρασί, ένα τηλέφωνο

οι φίλοι που αγάπησα και θα ‘ρθουν

να με συλλυπηθούν,

σ’ ένα διαμέρισμα όταν ανοίξει το κενό κατάφωτο

κάτω απ’ τα πόδια μου στη λεωφόρο.

Όμως πιστεύω

έστω πως είναι η πίστη μακρινή,

όμως πιστεύω.

      Ρέκβιεμ για ένα φίλο, Ερατώ, 2005