And then there was St Kevin and the blackbird.
                                                                                                                                      SEAMUS HEANEY

Κι έτσι συνάντησα τον άγιο Κέβιν: μία παλάμη
έξω από το στενό κελλί και τα πουλιά φτερούγιζαν
να ζεσταθούν, κουρνιάζοντας στ’ ανθρώπινο κλαδί.

Προσεύχεται. Ξεχνά την αγωνία της ακινησίας.
Και ξαφνικά ο κόσμος παίρνει να περιστρέφεται
γύρω απ’ το κέντρο που είναι η παλάμη του.

Τα γόνατά του θα ματώσουν; Ώσπου να επωάσει
η μάνα κίσσα τα κατάστικτα από τη χάρη του Θεού αυγά της
θα υπάρχει άγιος Κέβιν; Θα θυμάται τον Κέβιν

του Γκλένταλοκ; Θα θυμάται τον μικρούλη Κέβιν;
Ασάλευτος σαν τον νόμο της φύσης, ο άγιος
θα υπακούσει στις μικρές αδύναμες λαλιές

κ’ οι διπλωμένες φτέρνες του θα γίνουν ρίζες
στο ξύλινο πάτωμα, που θα πρασινίσει ευχάριστα.
Αργότερα το σιωπηλό χιόνι θα σκεπάσει τα πάντα.

Τα πουλιά θα πετάξουν. Το μοναστήρι θα πυρποληθεί
απ’ τους στρατιώτες. Η παλάμη θ’ αλλάξει σε πέτρινη γούρνα…
Ας ξεδιψάσουν όλοι. Σύντομα θα καρπίσει ο τόπος πάλι

κ’ οι διπλωμένες ρίζες θα πετάξουν φλέβες,
χλωρές δροσοσταλίδες για τα ράμφη των πουλιών.
Μέχρι πού φθάνει η αγάπη για τα δέντρα;

       Εγκώμια, Πατάκης, 2013