Λέω: δε θέλει άλλο τραγούδι η νύχτα.
Ωστόσο σκέφτομαι
Πόσο θα νιώθει έρημος
Εκείνος ο
Θεός
Που για αιώνες καρφωμένος κρέμεται
Φιλεύσπλαχνος
Πολυέλεος
– Μ’ όλ’ αναμμένα τα κεριά του και τ’ αστέρια του –
Απ’ τον ανάερο τρούλο 
Τ’ ουρανού.

     Το θα και το να του θανάτου, Καστανιώτης, 1987