Αυτό που μένει περισσότερο
Είναι αυτό που φεύγει

Καθώς το τίποτα είναι πολύ
Ενώ το λίγο τίποτα

Κι οι κύλινδροι αλέθουν τη στιγμή
Σε λεπτότατο φύλλο.

     Το θα και το να του θανάτου, Καστανιώτης, 1987