Ανάσκελα επιπλέω στον χωροχρόνο 
αφημένος στο νερό κοιτάζω
το γαλάζιο του ουρανού που με σκεπάζει
μες στο φως πώς ανασαίνω
ζυγίζοντας το βλέμμα επιμένω
στο πλάι το νερό που κυματίζει
το παν με μιας να σβήνει
και εγώ να υποθέτω πως συμβαίνω
σφηνωμένος στο βέλος που αλλοιώνει
σχίζοντας τον χρόνο ανανεώνει
τον άπειρο ωκεανό που εσωκλείει
το α²+2αβ…, το φ, το θήτα
το φτύμα-ντύμα μιας πέτσας που εξέχει
πώς βρέθηκα εντός αυτής της τρύπας;
που με εμπεριέχει
                    και όμως βγαίνω
πάλι και πάλι απ’ το αιδοίο
όπως κάποιος που κρατάει την ανάσα
και λίγο προτού σκάσει
πετάγεται έξω απ’ το νερό φωνάζει:
«αέρα, αέρα…»,
στον αέρα είναι η ασφυξία μου
το τέλος μου στην πέτρα

      Σκάζοντας κρέας, Θράκα, 2017