Της έβαλα έναν δυναμίτη μες στα σκέλη
                                        και τον άναψα
«πραγματικότητα καργιόλα» έλεγα
«θα σε τινάξω στον αέρα» και την έκανα
                                                         κομμάτια
με κοιτούσε – τάχα – λυπημένη
μα ξ α ν ά δ ε ν ε
                             τίποτα δεν ά λ λ α ζ ε
σαν να ‘λεγε: «τι κι αν ακρωτηριάστηκα
πρώτος εσύ στα σκέλη μου τινάχτηκες»
«τι κι αν σκορπίστηκα – για λίγο – ερμαφρόδιτε
πάλι με ολόκληρο το σώμα μου θα συνεχίζω»
«Ενώ εσύ;
σάπιζε τώρα σάπιζε ποτέ σου δεν υπήρξες
στη θέση σου χορτάρια
κι εγώ με την ρουφήχτρα μου
θα βρω άλλους ηλίθιους να τινάξω»

        Η σάρκα των προσωρινών, Γαβριηλίδης, 2015