Εκάβη

Σκοτεινή κλωστή δεμένη
2017

Από μικρό κορίτσι
δάκρυ το στήθος μου έβραζε
και πεθαμένο αίμα
και το μυαλό μου γέμιζε
δέντρα και κρεμασμένους

η μάνα μου έλεγε
πως φταίει τ’ όνομά μου:
λιγάκι μόνο διέφερε
της σκοτεινής Εκάτης
Ήτανε λάθος τ’ όνομα
γι’ αυτό και με φωνάζανε
φρέσκο κλαρί δροσάτο αγέρι
και ευωδιά των κάμπων

για χρόνια ανήκουστη
είχα ξεχάσει πώς με λένε
μα ένα πρωί όταν σηκώθηκα
υπήρχα πια εν μέρει
κι ο εαυτός μου κραύγαζε
ποια είσαι ποια είσαι
Τότε σαν μαγεμένη
στα σωθικά μου απάντησα
είμαι η Εκάβη
η Εκάβη
του εαυτού μου θήραμα
των χθόνιων εργάτης
κρυφτό η μοίρα μου
αγγείο συντριμμένο
είμαι η Εκάβη

και η θεά ανέβηκε
θαρρώντας πως την κάλεσα
Διαλεκτή μου εσύ μου είπε
το γράμμα δεν σε σώσει
εγώ τη λέξη σου περίμενα
το όλον που σε αρπάζει

κι έτσι η Τροία πάρθηκε
καθώς τα δόντια της θεάς
τρυπούσαν τρελαμένα
τα τείχη και τα σπίτια μας

τη μέρα εκείνη
έβρεχε μάγια.

 

      Σκοτεινή κλωστή δεμένη, Γαβριηλίδης, 2017

Περισσότερα από τον/την Γρίβα Άννα

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά