Η γριά καθαρίστρια
δουλεύει με στάχτη και ξίδι.

Φέρνει μικρά τετράγωνα πανιά.
Από μακριά δείχνουν λευκά, όπως στα ψαροκάικα,
από κοντά είναι κίτρινα, τραχιά,
σαν παλιωμένα δόντια.

Τα μουσκεύει καλά και τα στύβει.
Δεν τσιγκουνεύεται στο ξέπλυμα.
Όλοι θα πάμε εκεί που πάνε τα νερά.

Σκουπίζει όσα έχουν μαζευτεί
όσα δεν χαρίστηκαν
όσα δεν χρειάστηκαν αλλού
όσα δεν χάθηκαν.

Κάθε φορά κάνει ζημιές
ραγίζει τα εύθραυστα, αφήνει χαρακιές
ξεχνάει τ’ άπλυτά της στην μπανιέρα
τα εργαλεία της στα χέρια των παιδιών.

Αργά τη νύχτα τελειώνει τα σπίτια των άλλων.
Στο σκοτάδι γυαλίζει τα δικά της παράθυρα.

     Περισσεύει ένα πλοίο, Γαβριηλίδης, 2016.