Κι  άξαφνα  εσιώπησε  κι άρχισε  να μιλά –  ωραίο πρόσωπο,

ευρυγώνιο, με χτιστάδες, ραγάδες και λυγερά τεμάχια πέτρας

(τι  χαράκια κι  αυτά για την ποίηση).  Λίγο  πιο πριν και πιο

έξω  το  αρχαίο νταμάρι και οι αμαξωτοί.

Χρόνε ανίκατε μάχαν, δεν έχω πλέον χρόνο για μυθιστορίες,

του είπε ευθαρσώς και στα ίσα.

      stanza, Gutenberg, 2021