Σύννεφο κι ομίχλη ολόγυρά Του.

Οι βουλές Του ναρκωμένα κύματα,

ο αχός τους δε φτάνει στ' αυτιά μου.

Φωτιά πορεύεται μπροστά Του.

Σπέρνει σπόρους φωτός,

ξεχαρβαλωμένα φίδια οδηγούν

τα τρομαγμένα βήματά μου.

Να γυρίσω πίσω δεν μπορώ.

Από το ξύλο έφαγα

και των ποδιών μου η γη

γέμισε αγκάθια και τριβόλια.

Από τα δόντια μου ωρίμασε 

μια έκπτωτη 

ανάσταση.

Στα δάχτυλά μου σκάλισα

τις κορυφές του χάους.

Είμαι η Εύα. Η αμαρτία,

η ατίμωση, η πτώση,

ο δήμιος της θέωσης 

όλων των ανθρώπων.

Να γυρίσω πίσω δεν μπορώ.

Από το κύπελλο της αγάπης Του

ξέχασα να τρώω.

Στις φλέβες μου γεννιέται

ένα θυσιαστήριο ελευθερίας.

     Τα κεράσια της Εύας, Ιωλκός, 2018