Έρημος κάμπος-
φυγαδευμένος χρόνος-
λυγμός του κενού.

*

Αγριόχηνα
το χρυσό σου μαντήλι
δέσε στο λαιμό.

*

Κουβέρτα χιονιού.
Και όσο σκεπάζομαι
τόσο κρυώνω.

*

Μόνο του σέρνει
τον σπειρωτό σταυρό του
το σαλιγκάρι.

*

Πήγαινα μόνος
και, να, το φθινόπωρο
λαχανιασμένο.

*

Στη στέγη βροχή-
στο μονοπάτι φύλλα-
στον κάμπο θλίψη-

*

Χρυσά σιρίτια-
μαλαματένια χλόη-
παντού Σεπτέμβρης-

*

Αγκάθια ξερά
ζητιανεύουν τ’ ανέμου
τ’ άπιαστο χάδι.

*

Μ’ αχνά φεγγάρια
και λυγμούς κορυδαλλών
φθινοπώριασε.

*

Πότε τα ΄ζησα;
Σκόρπια χρόνια σαν φύλλα.
Πότε τα ΄χασα;

*

Καλές μου λέξεις
πόσες φορές σας δένω
κι εσείς λυμένες.

*

Ξέρεις τα λόγια
που με σκοτώνουν πάντα
κι όλο τ’ αγγίζεις.

*

Το τρένο φεύγει
κι εγώ μονάχος τρέμω
σαν μια σταγόνα.

*

Γράφω και πάλι
τα πλην της απουσίας
στο μαύρο τζάμι.

     Σιωπητήριο χιονιού- 134 χαϊκού, Γαβριηλίδης, 2005