Ο χρόνος έσταζε στις κιβωτούς από κορμούς αγριοκερασιάς
κι αυτές υπερχείλιζαν με τις ρευστές αναμνήσεις.

Αναμείγνυες το σκοτεινό ύδωρ των αναμνήσεων
με ρίζες και φύλλα από τις απαρχές του χρόνου
βάπτιζες έπειτα τα χείλη στις υδρίες των δακρύων
και μας πρόσφερες να πιούμε.

Κι εμείς πίναμε από την Κασταλία των χειλιών σου.

Η λιτανεία θήλαζε το αλμυρό νέκταρ

ορμητική λάβα κατέκλυζε τις αρτηρίες
παρέσυρε ορδές των σκέψεων
μεθούσε τις χορδές και τους χρόνους

κι εμείς γευόμασταν τον ενικό του πένθους σε έναν ατέρμονο
ενεστώτα.

Και οι νύμφες που περισυλλέγουν τις χοές των δακρύων
μας οδηγούσαν στις κοίτες του Κωκυτού.

Η λιτανεία αντίκρισε την σκοτεινή καλοσύνη

και ανοίγεται στην Λυκαία Θάλασσα

      Ωκυρρόη, Γαβριηλίδης, 2014