Και μέσα σ’ όλα είναι και εκείνοι οι ευγενείς ποιητές
Αυτοί που γράφουν για τη βαθιά καταβύθιση
Σε πλήρη συνείδηση με το τι συμβαίνει γύρω τους.
Δεν είναι οι ποιητές-εκθέματα.
Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι το άγαλμα.
Αλλά αυτοί που φτιάχνουν το άγαλμα,
Οι ποιητές-σκουπίδια.
Ο ποιητής σκουπίδι: το γενναίο αυτό είδος ποιητή.
Ο ποιητής σκουπίδι είναι εκείνος που ζει
Μέσα στην κοινωνία σιωπηλά
Προκαλεί τις αθεράπευτες αναζητήσεις
Δεν αναγνωρίζεται, παρά μόνο διευκολύνει
Ο περάτης
Η σιωπηλή γέφυρα.
Ο ποιητής της αφάνειας
Ο ποιητής που δεν ταυτίζεται με το ποίημα
Το ποίημα υπάρχει έξω απ’ αυτόν.
Το γράμμα της αλφαβήτου
Επιβιώνει του επινοητή του.
Το γράμμα
Το πένθος
Το δόντι
Το σκουπίδι
Δεν χρειάζεται μέσα στον βυθό το νέο βίωμα
Αλλά έχει στη διάθεσή του όλο το νερό
Όλο το βάθος.
Έχει όλη την ευγενική συνομιλία
Να σε εμπνέει, με το εαρινό χαδάκι στον ώμο.
Σοβαρός, με το βάρος στη συνείδηση,
Ή Σοβαρύς,
Μ’ αυτήν την αγέλαστη μούρη:
«Θα σε τσιγκλάω στα χαμηλά
Θα σε ενοχλώ με τις λέξεις.
Εσύ θα με βλέπεις αόρατο
Ή αλλιώς δεν θα ξέρεις πώς συνέβησαν όλα αυτά.
Εσύ, που για μένα θα είσαι ένα ηλιοκαμένο αστέρι
Που καίει τη μικρή μου καρδιά».
Ζήτω στην αόρατη παρουσία!

      Οι καρδιές των ζώων, Ενύπνιο, 2022