Έτσι που ξέχασα να τραυλίζω
Άρχισε η μνήμη τα οράματα
Διαδρομές σε ρήγματα και τάφρους
Μεσοτοιχίες από κόκαλα
Και βρέφη που έκλαψαν λίγο
Γιατί δεν ήξεραν αν η ταφή
Γι’ αυτά ήταν παιχνίδι
Ή τρόπος να υπάρχουν

Απαρηγόρητοι άλλοι
Ακούνε ακόμα της γης τη μουσική
Μικρές φωνές σε τέμπο δανεικό
Γιατί πώς να γνωρίζουν τα μωρά
Διάρκεια και νότες
Έτσι γίνομαι ήχος
Χτύπημα του χρόνου
Και είμαι εγώ ο ύπνος των παιδιών

Φορτίο της φύσης μου ένα δέντρο
Κάθε πρωί γεννάω τον κορμό του
Το βράδυ σκουπίζω τους καρπούς
Και είναι το μόνο που μένει
Σε μια κατάσταση διαφορετική
Από αυτό που οι έγκλειστοι κάνουν
Ή όσοι γυρίζουν ικέτες ύλης

Μια ενέργεια δηλωμένη στα χαρτιά
Ως έμψυχη αναπνοή
Ένας ρόγχος αρμόδιος του τρόπου
Ακατάσχετη επανάληψη καρποφορίας
Ένα φαινόμενο καθιερωμένο
Ανάχωμα κλιματικής αλλαγής
Προστασία της ευαισθησίας των φύλλων
Για μια πεποίθηση γερή
Αναρριχώμενη μέχρι τον τελευταίο στίχο
Το έσχατο κλαδί το κεφάλι μου

Και αν στέκομαι στο χείλος του βίου
Δεν είναι γιατί αντέχω το βάρος
Είναι γιατί τελείωσε το χώμα
Και πού να μπουν οι λέξεις

Κάποιος πρέπει να κρατήσει τη γραμμή
Χρειάζεται αέρας
Να κουνηθεί το φύλλωμα

    Καθημερινά κρεβάτια, Μελάνι, 2017