Κάτω απ’ το δέρμα ιππικό καλπάζοντας

λέξεις τρυπωμένες στο αίμα

παραμονεύοντας τον επόμενο σπασμό να δραπετεύσουν

από τα μάτια ξεχύθηκαν κρατούμενοι

τα στήθη σου σήκωσαν φτερά καρφώνουν το φεγγίτη

τράβηξες τότε απ’ τα θολάμια του κορμιού

σκυλιά ουρλιάζοντας την έβδομη αίσθηση

το φύλο σου έγινε ναός

μάγοι και ιερείς τελετουργούσαν θαύματα

πυρσοί απ’ τις τρύπες σου έβγαιναν

ανάβαμε σύσσωμοι

μ’ έπνιγες και στον πνιγμό μου πνιγόσουνα

κι αργά αργά γινόμαστε

καμένα σπίτια που σβήνουν

και σύννεφα καπνού βγάζουν ακόμη

      Τρύγος αιμάτων, Σμίλη, 1991