Την ίδια στιγμή γεννηθήκαμε

απ’ την ίδια μαμή που σ’ ακούμπησε

πάνω στο σώμα μου δώρο

ποτέ δεν σ’ αποχωριζόμουν

σε έλουζα σε τάιζα

σ’ έπαιζα και σε χάιδευα

κι ας γρατζουνούσες τη σάρκα μου

τα βινύλια τα βιβλία τα χαρτιά μου

σαν να σε κληρονόμησα

με υποχρέωση ισόβιου δεσμού

κι αν σ' αισθανόμουνα ενίοτε

ανεπιθύμητο κατοικίδιο

τόσο σε είχα συνηθίσει

τόσο ακαταμάχητο

ένιωθα το γουργουρητό σου

που ούτε καν ο αδαής διέκρινα

το νύχι σου που ωρίμαζε

     Στιγμιότυπα του σώματος, Μεταίχμιο, 2014