Μνήμη Γιάννη Κακριδή

Χρόνια περνούσαν τα παιδιά τη σκάλα για το διάλειμμα
Φθείροντας με τα πόδια τους γράμματα ελληνικά
Αδιάβαστα αιώνες, του Αρχίλοχου (το γράφει
Ο φιλόλογος στο πώς ευρέθη το μάρμαρο της Πάρου).
Μ’ αρέσει αυτή η εικόνα μιας αυλής σχολείου
Με φωνές παιδιών και τρέξιμο κυνηγητού με πεδιλάκια
Που ανυποψίαστα προσφέρουνε χλωρές φωνές
Σε αρχαία μάρμαρα και μιλώντας την ανάγκη τους
Είναι σαν να επιστρέφουνε ζωή στην πέτρα.
Αυτή είναι μοίρα ελληνική, θα έλεγε ο Καβάφης,
Κι ακόμα εκπλήρωσις ουσίας της ποιήσεως.
Για τα γραμμένα λόγια να υπάρχουνε παιδιά
(στις εσχατιές του χρόνου εδώ, κι ακόμα πέρα)
Που θα περάσουν πάνω τους και θα τα φθείρουν
Με πεδιλάκια και φωνές χλωρές στα ελληνικά.

      Τα μαύρα του Γκόγια, Ενδυμίων, 2017