Αλλάζεις µέσα µου τη σηµασία της βροχής

είσαι από βιολοντσέλο και καθυστερείς

µ’ ένα ακόµη αντίο την έλευση του ποιήµατος

είσαι ο γυρισµός µε τα βρεγµένα πόδια

το στεγνό φανελάκι που είναι ζώο απαλό

πριν πάρει σχήµα ανθρώπου από το σώµα

κάτι απελπισµένο είσαι από λόγια

που ίσα ίσα φτάνουν για να υπάρξεις

εσύ, η µικρή κυβερνήτρα των απουσιών

είσαι από µητέρα χάδι κι άγνωστο

ένα χέρι που διαβάζει ουλές είσαι

από πληγές που δεν κλείσανε ποτέ

κι έχουν γραµµένα γυναικών ονόµατα.

Ένα όνοµα γυναίκας είσαι

που σβήνει πίσω µου όλα τους τα ονόµατα.

      Παρίσι κι άλλα ποιήματα, Ενδυμίων, 2012