Καφέδες τέσσερις, ρολόγια εφτά, λαμπτήρες
και ψάρια να σου δείχνουν κάθε που έπιασες βυθό
ένα δύο δεκατρία είναι εκεί, το έχω, αλλά ας μην
θα πρέπει να είναι όνειρο που τα γυμνά σύρματα
δεν σε χτυπάνε, έτσι κι αλλιώς εξορισμένος μιας εικόνας

πας, εκπαιδευμένος μιας σιωπής κάτι παράμερο
που αφήνει άρωμα ηδονής κομμένου λόγου. Θέλω
κάτι σκληρό να σπάσει ακόμα του εαυτού μου
να φτάσω εκεί που να μην έχω όνομα.

      Εκφράσεις, Ενδυμίων, 2014