Στην Κωνσταντίνα

Στον ύπνο μου έρχεται συχνά το διάφανο παιδί,
τα πόδια του αλλάζουν συνεχώς συρμούς
ακροβατούν πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες
και νομίζω πως είναι ίδιος ο Τζον Μπέριμαν
μερικές φορές μεταμφιεσμένος στο μυστικό φιλί σου
με τον τρόπο που προσφέρεις τα ραμμένα χείλη
μοσχοβολώντας τσουκνίδες άγριες

Έτσι υπήρξαν όλα σαν μια στιγμή
και υπάρχουν εδώ που είναι ανοιχτή πληγή
επιθυμώντας - επιτέλους - μόνο τίποτα
τόσο που τα πόδια μου απομακρύνονται γρήγορα
μέχρι να ξεμείνω τελείως απ’ αυτά
δυσκολεύομαι να κουβαλήσω άλλους στίχους

Τουλάχιστον, να μια κάποια ιδέα για να
γεμίσω από την αρχή τον ήλιο που ανατέλλει

      Ανάμεσα στον Φόνο και τον Χρόνο, Ρώμη 2018