Ο πατέρας πέθανε
-ή μήπως τον σκότωσα εγώ;-
τουλάχιστον ήταν ευκαιρία
να φορέσει τα καλά του

Στη καρέκλα κάθισε σκυφτός
δεν είχαν ειπωθεί τα πάντα
στη σκέψη εκείνης της έλλειψης
τον ξύπνησε το γερασμένο ξύλο

Χθες μου εκμυστηρεύτηκε
πως θα συναντούσε τη μητέρα
θρήνησα -ακόμη θρηνώ, δεν έπαψα λεπτό-
στη Παναγία πάνω από τη πόρτα

Έξω, Cadillac περνούσαν
ξερνώντας τη χολή τους πίσω
πριν χαθούν σ’ ένα απέραντο στόμα
στο αβέβαιο του δρόμου

[Μόνος μου τώρα να κρατώ γερά
το τελευταίο δόντι]

     Ύστερα, Σαιξπηρικόν, 2017