Να τα σύννεφα:
πως ανοίγουν σκουριασμένα κλειδιά∙
ίδια νιάτα στοιβαγμένα στα γένια μου.
Από τι να ‘ναι τόσο αίμα στο πάτωμα;
Το χτενάκι, η φούστα με τη μαύρη δαντέλα -
πορφυρό πυροτέχνημα – ο ξένος στο ταβάνι.
Ξένο το γρασίδι που πατώ: κίτρινο, πράσινο, πικρό∙
εσένα με τον σκύλο στην αυλή,
την λεμονιά και την γριά γειτόνισσα.
Τον Νοέμβρη, τον Δεκέμβρη, τον Γενάρη
με την διπλή πληγή.
Το ποτήρι μου λεύτερο κι η καρδιά μου κλειστή.

       Οι γυναίκες που αγαπάμε είναι θαμμένες στον κήπο, 2020