Είχε αρχίσει να χαράζει μέσα μου.

Άλαλους που ταξιδεύουν ερωδιούς. 

Στους άλλους σαν σύννεφα που αλλάζουν
εαυτούς να σηκωθώ που με φυσούν. 

Να ξημερώνει και να δω 
(κι αν κάπως πρέπει να το πω, ποτέ δε φτάνουν)

μια δύση που
απλώνει τον πόνο σαν υγρό φτερό.

Που ίπταται για να γυρίσει.
Που λυσσασμένο ένα πανί.

Που αναίτια
πλέκοντας χρόνους, ύπνους, φως.

Τι είναι αυτό που κυλάει; 
που ρωτώ κι απαντάει;
που βουβό κι απαντάω με λέξεις εγώ; 
που πεθαίνει  ξεχνάει  ησυχάζει 
και μετά φυσάει και παίρνουν φωτιά 
τα μάτια, οι λέξεις 
κόκκινα τα φύλλα
απέραντος ο ουρανός
κι ένα ταξίδι όταν ήμουν μικρός 
κολλημένος επάνω στο τζάμι
να φεύγει 
κι έφευγε ο κόσμος 
και φεύγει ακόμα πλωτός.

Τον φυσάω 
με φυσάει κι αυτός. 

      Τίγρεις σε ενυδρείο, Σαιξπηρικόν, 2016