φοράω τα τακούνια της μαμάς

ξέρεις, η μαμά έφυγε κι ο μπαμπάς

έρχεται πάντα σπίτι όταν έχει σκοτεινιάσει

του βάζω να φάει, δεν μιλάμε

κουνάμε τα χέρια μας συγκαταβατικά

χειρονομούμε για την αγάπη

το δέντρο της αυλής το έκοψαν

ο παππούς και η γιαγιά δεν ζουν πια

ο αδελφός μου έφυγε μετανάστης στη Γερμανία

κι εγώ προβάρω τον ρόλο μου

ένας μονόλογος που θα διασύρει τον Μπέκετ

μασάω την κασέτα του Κραπ

στριμώχνω τον ήρωα

στην γωνία των παράξενων φθόγγων

και κλαίω

είμαι ο ήρωας που αγαπώ

     Ο άνθρωπος τανκ, Θράκα, 2017