Αρλεκίνος [απόσπασμα 1]

Αρλεκίνος
2015

Άκουσέ με, δεν έχει περιθώριο η φωνή να επιστρέψει πίσω

στην πετρωμένη μου συνείδηση.

Το αίμα μου καταιγίδα του ισημερινού

κεραυνοβολεί τα λυγισμένα δέντρα, γονατίζει τα αδύναμα σπαρτά.

 

Ένα άγριο ποτάμι το αίμα μου, μαβί

εκβάλει στις θάλασσες

χυμένο μελάνι σε λευκή κόλλα χαρτί.

Επικαλούμαι την προσοχή σου, όπως τα πουλιά

όταν σιωπούν

τρομαγμένα μετά από έναν πυροβολισμό.

 

Ο ήχος των βημάτων μου χάνεται στο φιδωτό μονοπάτι

ωσότου τα κύματα σκορπίσουν αρμύρα και ιώδιο

στον νοτιά

ο οποίος

να με προϋπαντήσει έρχεται

σ΄ αυτό το σημείο

όπου κάποτε αγγίξαμε την αθωότητα και πληρώσαμε

με ενηλικίωση

την υπέρβαση.

 

Ίσως εσύ να έχεις ακόμα φυλάξει εκείνα τα ψήγματα άμμου

ανάμεσα στα μαλλιά, εγώ όμως

είμαι εκδιωγμένος από τον παράδεισο.

 

Ο βουνίσιος άνεμος φέρνει στα ρουθούνια την μυρωδιά

του θυμαριού και της ρίγανης. Και μαζί

γυναίκες ντυμένες σκιές

που κάποτε με κοίμιζαν στην αγκαλιά τους, ενώ το ροδάνι

γύριζε, γύριζε, γύριζε

σαν μυλόπετρα

συνθλίβοντας τους καρπούς

κάθε μου νοσταλγίας.

 

      Αρλεκίνος, Περισπωμένη, 2015

Περισσότερα από τον/την Λίλλης Γιώργος

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά