Κάποτε ο χρόνος θα γίνει
μια εντολή σαν σιωπητήριο
ή ένα ευλόγησον παραδομένο σε λάθος παραλήπτη.
Η ίδια ελεύθερη στιγμή
-π.χ. μια σχολική εκδρομή-
θα τεντωθεί μέχρι να σκάσει/
Το Μαλανδρίνο θα ξυπνήσει στου Μόρνου την κοιλιά
κι η Θήβα των παρθένων
θ' αποστραγγίξει τις κερασιές
στο χιόνι τής Αγόριανης.
Εμείς και τα ζωγραφισμένα χέρια μας
θα πλέκουν ξανά
τις πόρτες και τα σχήματα
που φύτρωναν από της μάνας μας το στόμα.
Το βλέμμα σου θα πολεμάει
να με σώσει απ’ τον πνιγμό
και θα ’ναι για πάντα καλοκαίρι.
Από το δίχτυ του δεν θα διαφεύγουν
ούτε πουλιά ούτε ψάρια
κι ένα πράσινο λεωφορείο θα μας πηγαινοφέρνει
για μπάνιο στην Κινέτα
-εμπλοκή.
Κι εκείνη η σκιάχτρα που άστραφτε ατσαλάκωτη
πάνω από το ρέμα τού Αρδεπάτη
θ' απαλλαγεί απ’ το φαρμάκι του έρωτα
κι ίσως να γιάνει·
το νυφικό μου το παρήγγειλε απ’ τον κλίβανο
Τρίτη πρωί, σιδερωμένο.
Έπειτα με είπε
Αδάμ
και με δάγκωσε
στο δεξί πλευρό.
Τότε μόλις το πρόσεξα
πως όλα τα κάγκελα
είχαν αλλάξει
σε χαμωπούρναρα και γκορτσιές.

      Επιτάφιος εν Ελευσίνι, Μικρές εκδόσεις, 2018