Μα πιο συχνά,
όταν βρεθώ σε σκοτεινό δωμάτιο,
μέχρι ν’ ανοίξω το παράθυρο,
ἢ να φτάσω το διακόπτη,
έτσι όπως ψηλαφητά κι εγώ αγγίζω
έπιπλα και τοίχους,
μπαίνω για λίγο
μες στη νύχτα που έζησες.
Σε ξαναβρίσκω,
δρόμο ν’ ανοίγεις
με τα τυφλά σου χέρια,
και με τη μέσα λάμψη σου
μοναδικό σου φως
να ημερεύεις, ακόμα τώρα,
τα σκοτάδια.

     Τα χέρια και ο χρόνος, Κέδρος, 2018