Πού πας μωρέ Θανάση με πατέρα δημόσιο υπάλληλο,

ξεχνάς που ήσουνα παιδί θαύμα και έγραφες  “έχω μια

κούκλα στο κουτί και άλλη στο καλάθι”; Έγνοια σου,

αύριο όλοι θα γίνετε μεγάλοι ποιητές κι η ποίηση μια

χαμένη υπόθεση, όμως εκεί που πια θα λέω πως σώ-

πασες, θα ξεφουρνίζεις το καινούργιο σου βιβλίο, με ι-

στορίες  γι’ αγρίους και ψυχοψαχτικά και τέτοια και θα 

θολώνει το πανελλήνιο. Εμένα πάντως δεν μπορείς να 

μου το βγάλεις απ’ το νου, πως όταν μου μιλάς για 

Μαρξ είναι που θέλεις να με βάλεις στο κρεβάτι, και 

τέλος πάντων κρίμας που φορείς και κόκκινο πουκάμισο. 

     Το σόι , Κέδρος 1978