Τώρα βέβαια πάλι θα πέσει το σόι

μονό και διπλό

να μαζεύω τη γλώσσα μου

ή πώς όταν κάνω 

ψηλά τα μαλλιά μου

κοιμούνται πιο ήσυχοι.

Και με στριμώχνουν στο σαλόνι.

Παντού μπαγιάτικα πέπλα

νύφες με παχουλά χέρια

μουστακαλούδες

και τα παιδιά ανήλιαγα

ή μπορεί και πεθαμένα

με  πελώριους φιόγκους

σαν αεροπλάνα.

Περνάει η νονά μου η πολίτισσα

και τρατάρει μικρά άσπρα γλυκά.

Φαίνεται το βρακί της πράσινο

πιασμένο με παραμάνα

-οι θειάδες μου λένε

πως κατουράει αλά τούρκα

καβάλα στη λεκάνη.

Γύρω τα πρόσωπα εθνικόφρονα

με περικεφαλαίες.

Άμα σου εξηγήσω

θα καταλάβεις πώς μου παίξανε

τον καραγκιόζη

που με τα τρία μαντέματα

του παίρνουν το κεφάλι.

Στο τέλος του φοράνε πάντα

ένα χάρτινο πιατάκι

όπως στα κεριά

για να μη στάζει.

      Το σόι, Κέδρος 1978