Κατεβαίνουν τις σκάλες, ανοίγουν τις πόρτες

βγαίνουν

ένας με το μαχαίρι κι ένας με το ταγάρι

κι ένας με μια μαγκούρα.

Ο τόπος γεμίζει φυσαρμόνικες.

Παιδιά ντυμένα μαρκησίες

τρέχουν ξεμαλλιασμένα

το στόμα τους με κοκκινάδια. 

Η κακιά μάγισσα τους έχει όλους

στο χέρι.

Φαίνεται καθαρά

το μήλο κι η δαγκωματιά

γιατί όλα τα παραμύθια

έχουν ένα δαγκωμένο μήλο

κι η γιαγιά μου μια τσέπη

γεμάτη προπολεμικά παιδιά

με στρογγυλά παπούτσια

κι άσπρα καπέλα.

Πεισματάρηδες πεφανέικες φάτσες

του χίλια εννιακόσια τριάντα.

Καθαροδευτέρα. 

Φωτογραφία από την εκδρομή του Σωματείου.

Οι άντρες κοιτάνε ίσια μπροστά

κι αγριεύονται.

Ο Παναγής, ο Σταύρακας, το Μαρικάκι.

Έλεγε πως την κάναν νύφη έντεκα χρονών

όλο το σόι με το ζόρι.

Μετά διαδώσανε πώς κλέφτηκε

γιατί η σταυροβελονιά

είναι ένα παλιό ελληνικό κέντημα

που τους κάνει όλους

τετράγωνους κι άγαρμπους

όσο που ανοίγει μια πόρτα

και βλέπεις κάποιον μαχαιρωμένο.

Είναι λοιπόν περίεργο

πώς όλα τούτα

βρίσκουνε δρόμο και ξαναγυρνάνε

μες στον ύπνο σου

εκεί που πας πια να σιγουρευτείς

ότι η μάνα σου σε αγόρασε

από κάτι γύφτους. 

      Το σόι, Κέδρος, 1978