Μια αναπαυόμενη αραιότητα με βαθιές αποχρώσεις

και μια αργή κίνηση προς τα εμπρός

μας οδήγησαν από το πάρκο του Λινναίου

στη βόρεια πλευρά της Καθολικής Εκκλησίας του Κάλμαρ.

Στο σύντομο διάλειμμα στην Έμμαμπουντα

ήμασταν εμείς και τα πάντα που υπολογίζαμε σε μια ακαθόριστη αναμέτρηση

στο χορτάρι ανάμεσα στις παλιές εκκλησίες,

στη διάρκεια μιας κρυμμένης προσδοκίας στο χρωματισμένο από τον χρόνο καφέ

και στη σκόρπια μυρωδιά εγκοσμιότητας

που μας έκανε να υψωθούμε μερικά εκατοστά από το υγρό έδαφος.

Κάποιες φορές πίσω από μια σκέψη, κάποιες φορές μπροστά της,

εμπρός και πίσω,

καθεδρικοί ναοί από παρουσία,

από αυτό που πυκνώνει.

      Ποιητική, φθινόπωρο 2015