Μέτραγε τα χρήματά της, είχαν απομείνει ελάχιστα, οι τσέπες της
κρέμονταν σα φθαρμένα καραβόπανα, ηρωικά χέρια πετούσαν
κέρματα στον αέρα. Πήγε και κρύφτηκε στο Παλιό Σπίτι, έξω
φυσούσε άγριος βοριάς που δεν άφηνε τις πόρτες να κλείσουν,
έσπαγε τα πατζούρια στα παράθυρα. Και ύστερα θόρυβος, όλα
χτυπούσαν πάνω σε όλα, εκκωφαντικοί κρότοι από συγκρούσεις
έκοβαν στα δύο τη νύχτα. Της είχαν απομείνει τρία μονάχα κέρ-
ματα του ενός λεπτού, τα ’σφιγγε στο χέρι της ενώ έξω μαινό-
ταν η φωτιά. Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο ορμούσαν σαν στρόβιλος
τα φλεγόμενα χαρτονομίσματα, μέσα σε μια στιγμή γίνονταν
στάχτη. Άνοιξε τότε τη φούχτα της και είδε τρία μικροσκοπικά
φαναράκια. Σκορπούσαν τριγύρω ένα απαλό, χρυσοκίτρινο φως.
Τι καλά, σκέφτηκε χαρούμενη, άναψαν ακριβώς την ώρα που
κόπηκε το ρεύμα.

       Ανάγλυφη, Ρώμη, 2021