Θα μπορούσε να είναι πολλά 

παραπάνω από μια κούκλα με μπλε μάτια 

οι καθημερινές γυναίκες όπως αυτή

όπως τόσες με περιποιημένα κουρέματα 

νύχια, τακτικά ρούχα 

Λυπάμαι που βουλιάζουν στον πάτο 

του νεροχύτη , όλες οι θλίψεις τους 

χωρίς υπόσταση κολυμπάν

οι φιλοδοξίες,

βρώσιμες κι ατάραχες —  βάλτοι· 

Θα 'θελα να τις παρακινήσω σε στάση

στιγμή ικανή για αφύπνιση 

συζήτηση δίπλα στα λαχανικά του σούπερ μάρκετ 

να πω: δεν αρκεί αυτό!

γυναίκες, αντισταθείτε!

Όταν τολμώ οι απαντήσεις είναι 

σουρεαλιστικές και νιώθω ξένη 

λυπάμαι διπλά 

— το μόνο που μπορώ —

και το μεστουσιώνω σε κάτι 

που διαβάζεται ίσως

κι από εκείνες. 

      Έξζιτ, poema, 2021