Εγύρισε στο πατρικό της σπίτι, όταν όλοι πια

        πεθάνανε. Ήταν ανοιχτό, ξεκλείδωσε.

Φύλαξε το κλειδί μες στο σουτιέν της.

Κάθισε στο τραπέζι με το κεντητό τραπεζομάντι-

        λο και μ’ ένα νάιλον κηροπήγιο.

Έφαγε με τα χέρια της κι ευφράνθηκε,

κι ήταν σα να’ τρωγε τις σάρκες ολωνώνε.

Ήπιε μπόλικη μπίρα και κατούρησε με δύναμη,

       πρώτη φορά, χωρίς κανένα φόβο.

Άνοιξε το παράθυρο και φώναξε βρωμόλογα στη

       γειτονιά.

Ύστερα πήγε στο κρεβάτι, βγάζει τις μασέλες της,

κι έκλαιγε ώρα πολλή, τους έκλαψε όλους μαλα-

       κά, γλυκά, κι αποκοιμήθηκε –

Άντρας τρανός, αρχιστράτηγος, λέει, τήνε ζήτησε.

Κι η μάνα της τον είπε μέθυσο και χαρτοπαίχτη,

      δεν τον θέλανε.

Τον διώχνανε με σκούπες και το μπράτσο της

      σπασμένης πολυθρόνας.

Μα εκείνος ήρθε νύχτα απ’ το παράθυρο,

με το σπαθί του ορθό και δίκοπο

με τα φτερά του ορθάνοιχτα, κι αστράφτοντας,

      την πήρε.

Εγύρισε στο πατρικό της σπίτι, όταν όλοι πια

        πεθάνανε. Ήταν ανοιχτό, ξεκλείδωσε.

Φύλαξε το κλειδί μες στο σουτιέν της.

Κάθισε στο τραπέζι με το κεντητό τραπεζομάντι-

        λο και μ’ ένα νάιλον κηροπήγιο.

Έφαγε με τα χέρια της κι ευφράνθηκε,

κι ήταν σα να’ τρωγε τις σάρκες ολωνώνε.

Ήπιε μπόλικη μπίρα και κατούρησε με δύναμη,

       πρώτη φορά, χωρίς κανένα φόβο.

Άνοιξε το παράθυρο και φώναξε βρωμόλογα στη

       γειτονιά.

Ύστερα πήγε στο κρεβάτι, βγάζει τις μασέλες της,

κι έκλαιγε ώρα πολλή, τους έκλαψε όλους μαλα-

       κά, γλυκά, κι αποκοιμήθηκε –

Άντρας τρανός, αρχιστράτηγος, λέει, τήνε ζήτησε.

Κι η μάνα της τον είπε μέθυσο και χαρτοπαίχτη,

      δεν τον θέλανε.

Τον διώχνανε με σκούπες και το μπράτσο της

      σπασμένης πολυθρόνας.

Μα εκείνος ήρθε νύχτα απ’ το παράθυρο,

με το σπαθί του ορθό και δίκοπο

με τα φτερά του ορθάνοιχτα, κι αστράφτοντας,

      την πήρε.

      Ο χλωρός παράδεισος, Κέδρος, 1982