Γύρω απ’ τη λίμνη που σωπαίνει,

μπρος στη γαλήνη του ιχθύος που τελεί

διά βίου ασύλληπτος

σεργιανίζουν ερπετά που ’χουν λέπια αστραφτερά,

περνοδιαβαίνουνε χελώνες και βατράχια.

Βραχνά κοάσματα, νησσών λασπωμένα φτερά.

Ο φίλος μας που κείται εδώ ήτανε γλυκομίλητος,

μα ο θάνατος του έκλεισε τα μάτια.

Δεν έμεινε ούτε ένας αυτοκρατορικός λέων.

Ο τίγρης πέθανε. Ο ιαγουάρος πέθανε.

Το κλειδί σκούριασε. Των ωραίων

γυναικών τα κορμιά δεν λιάζονται πλέον στα βράχια.

Να φύγουμε λοιπόν, όσο έχουμε καιρό.

      Τα όντως όντα, Κέδρος, 2012