Όταν ο Goethe μιλούσε για τα χρώματα, έπιανε την κουβέντα από το φως στο σκοτάδι. 

Για εκείνον, το σκοτάδι δεν ήταν απουσία φωτός και το λευκό η πλησμονή.

Δεν έβλεπε εκείνος μονάχα ελλείψεις και πληρότητες, αυτή την αυταπάτη

των συγχρόνων του. 

Υιοθετούσε την βασιλική οδό, τη συνάντηση, την τομή και τον συγκερασμό.

Τον ωραιότατο συμβιβασμό, με τις υπαναχωρήσεις των φωτοσκιάσεων,

με τις υφέσεις και τις εξάρσεις που πάλλονταν εμπρός στην ίριδα του ματιού.

Το λευκό και το μαύρο, το φως και το σκοτάδι ήταν ευλογημένοι και ωφέλιμοι αντίποδες,

που από τη συνεύρεσή τους εκέρδιζεν ο κόσμος

σε χρώματα και αποχρώσεις.

Απρόσκλητος  κι εκείνος, όπως και εμείς,

στο ίδιο πανηγύρι,

εκστατικός εθαύμαζε.  

      Η τοξοβόλος Ίριδα, Μελάνι, 2022