Αυτού του νέου η ομορφιά που έλιωσε στον ήλιο

όταν αυτός παράκουσε τα λόγια του Δαιδάλου

                     πατέρα και δασκάλου

εχάθηκε ολότελα, δε βρέθηκε ούτε χνάρι

ούτε απ’ τον νιο, ούτε κερί, ούτε μακρύ κορδόνι…

Και τότε, απαρηγόρητοι έκλαιγαν τον αγέρα

μήτε κορμί στα χέρια τους, μήτε νεκρός στον τάφο.

Κι αφού δεν είχαν τι να δουν, δεν είχαν τι ν’ αγγίξουν

δεν είχαν ποιόν  με  κλάματα να βρέξουν, να δακρύσουν

κάποιος από όλους φώναξε:

                     «κι οι λέξεις σώμα είναι»

Και να, που συμφωνήθηκε

πώς να υποστηρίξουν τη μνήμη την ανήμπορη

να ’ναι παρηγοριά τους:

                            ονόμασαν το πέλαγο με τ’ όνομα εκείνου

                            που αστόχαστα φτερούγισε στον ήλιο καταπάνου.

      Η τοξοβόλος Ίριδα, Μελάνι, 2022