(Εν Λαρίση, Σάββατο 10.2.1900)

«… Ουδείς δε άλλος απολύτως να συνοδεύση την εκφοράν μου

ειμή οι αδελφοί μου, οι ανεψιοί μου και η Μαρία, διότι το

μωρόν των ανθρώπων γένος, το οποίον καθ’ όλον μου τον βίον

εσυχαινόμην διά την υποκρισίαν και το ψεύδός του, θα το

αισθάνωμαι ως βάρος πιέζον το πτώμα μου.

Αν από της εκκαθαρίσεως της περιουσίας μου περισσεύσωσι,

να δοθή κληροδότημα εις το Δρομοκαΐτειον, ου υπήρξα επί

χρόνον εξωτερικός τρόφιμος ζητήσας και γενόμενος

βουλευτής!! Ω, τι απαίσιον άχθος! διά τον θέλοντα να

πολιτευθή εντίμως και ευσυνειδήτως, ποια ταπείνωσις και

εξευτελισμός χαρακτήρος! […]

Ουδένα ηδίκησα εν τω βίω μου, διό και μόνον από τον Θεόν

ζητώ συγχώρησιν, διά τα εν τη γη παραπτώματά μου

Τους αδικήσαντάς με ο Θεός κρίνει, εγώ δέ συγχωρώ. 

Οποτεδήποτε και αν έλθη ο Θάνατος, καλώς να έλθη…»

       Από την τέφρα μου ίχνος να μη φυλαχτεί, Άγρα, 2020

*Ανδρέας Ν. Πεταλάς (Αθήνα 1848-1903): Δικηγόρος, δημοσιογράφος, βουλευτής.

Η διαθήκη του στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Πάτρας.