Μπαμπά,

ξάφνου η Άνοιξη ήρθε

στα έλη πήγαν τα κουνούπια

(τις θέσεις άλλαξαν κρυφά).

Μπαμπά,

βαμβάκι βρέξε στις σχισμές

μας, έξω

γροθιές βουίζουν

από ζωύφια

–νύχτα άρρητα μας δένει–

Μπαμπά,

Πατέρα, φίλε

μην ξεχνάς την κουβέντα

της χθεσινής μας μέρας,

στο μπαλκόνι είχες τις

βιολέτες αγκαλιά,

[μην ανοίγεις να μπούνε κι άλλοι]

Μπαμπά,

μην ξεχνάς να φορέσεις στα

βότσαλα το όνομά μου,

[τρέχει η εποχή που δεν

γυρνούσαμε μαζί από τα χωράφια]

Άτολμε,

μπαμπά,

φοβήθηκες

Πατέρα, μη στάξεις τα

λευκά σεντόνια έξω από τη

γιορτή που πίναμε

στο στόμα

της μιλιάς μας.

Μπαμπά, άφησε κενά τα

φύλλα από την κερασιά

που πλέναμε μαζί τις ώρες του

καλοκαιριού.

Άτολμε,

[φοβήθηκες]

Πατέρα, μη διστάσεις να

τραβήξεις τις ρίζες από

τους φόβους σου, τότε

στις βόλτες που

κρεμούσες τα νεράντζια της

οργής σου.

Πατέρα, πες στα σύννεφα

να μη μας διαλέξουν σήμερα,

βρέχει πολύ και εγώ

δεν θέλω να κοιμηθώ.

      Ενθύμιον αυταπάτης, Σμίλη, 2021