Δεν ήταν το πάτωμα ψηλό, Μαρίνα.
Μα χαμηλό το έδαφος.
Οι σκιές της Casa Mila
Διαταράσσουν τα χρώματα στην Casa Batllo
Την ώρα που φόντο αποτελεί για τους διάφορους
περαστικούς
Ξέρεις εσύ –
Τους ανθρώπους σου –
Αυτούς για τους οποίους ανέβηκες εκεί
Ρίχνοντας μια πλάγια, έξυπνη ματιά απ’ την ταράτσα
Χαμογελώντας με γνώση, πάνω από το όπλο
Χα! Εσύ. Στεκόσουν καραούλι στην ιστορία
Σκέψου, σκέψου!
μόνο με δεκαεπτά ζωές,
πόνταρες μονά ζυγά στην αιωνιότητα.
Σε βλέπω ακόμη εκεί να στέκεσαι φυλώντας σκοπιά
Ακόμη με έξυπνα μάτια, μάλλον μετρίου αναστήματος,
άτσαλα μαλλιά
Δείχνεις ακόμη στα πουλιά
Τη μικρή απόσταση.

     Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; , Μελάνι, 2015