Απ’ το λεπτό φλιτζάνι έκοψα το αυτί κι απ’ τα πιατάκια που σερβίρουν
το Mont Blanc, μάδησα τα γαλάζια ανθάκια. Έγλειψα σαν κακοήθης
τον πουρέ κάστανο και έπειτα με λερωμένα δάκτυλα έπιασα
το εύθραυστο ποτήρι. Το κόκκινο του κρασιού ενώθηκε με το κόκκινο
του λάρυγγα και τότε κατάλαβα ότι πρέπει να μπερδέψεις καφέ και κίτρινο και
λίγο μοβ. Στα σμέουρα αρέσει το πράσινο, στη βανίλια πηγαίνει το μαύρο και
το σκούρο κρέας τρώγεται ωμό. Πέταξα τα πινέλα στα σοκάκια της
Montmartre και άρχισα να χαϊδεύω μια όμορφη artiste. Της έβαλα στο στόμα
ένα κομμάτι χυλωμένη πάπια και απ’ τα μάτια της πετάχτηκε
ο πρώτος μου καμβάς. 

       Τριάντα τρία αντι-κείμενα, Συρτάρι, 2020