Για την καινούργια προδοσία ήτανε τρεις Ιούδες απαραίτητοι

-οι δυο γυναίκες.

Μπορεί να λέγονταν Μαγδαληνή, Πέτρος, Μαρία.

Μπορεί και όχι.

Θα ήταν εύκολη η μοιρασιά στα τρία.

Τ’ αργύρια, η προδοσία, η ενοχή, οι τύψεις.

Α, όχι τύψεις.

Από άδολη αγάπη, λίγη ζήλια και πικρία έγινε ό,τι έγινε.

Εξάλλου, ο Ιούδας απαραίτητος στη διανομή των ρόλων.

Καταλύτης.

Μα η δουλειά δεν εξελίχθηκε όπως την περίμεναν.

Δεν ήταν τόσο εκείνος ο πορφυρός χιτώνας

στο υπαίθριο παζάρι υφασμάτων στην Καριώτ

που επέμενε να αγοράσει η Δεύτερη Ιούδας

αργύρια δεκατρία που χάλαγε τη διαίρεση

όσο το βλέμμα του Ιησού

που στάθηκε στην Πρώτη λίγα λεπτά της ώρας παραπάνω.

Και ήρθε το μενεξεδί φιλί του απογεύματος

να αποδείξει

κατάσαρκα της άνοιξης στα χείλη

όχι μονάχα οι εραστές μα κι οι Απόστολοι

δεν το αντέχουν να μοιράζονται

στο κάτω-κάτω της Γραφής ούτε και οι φίλοι.

      Φυτρώνει άγρια ζάχαρη, Κουκκίδα, 2021