Η Κατερίνα έχει αυτό που λέμε: «βαθιά τρυφερά βράδια»,
ή αυτό που κάνει τους ψαράδες να κεντούν με υπομονή
τ’ απομεσήμερα τ’ ατέλειωτα δίχτυα τους.

Η Κατερίνα έχει αυτό που λέμε: «ένα απόγευμα κάτω από ένα
πελώριο χαμόγελο», «ένα απόγευμα κάτω απ’ τον ίσκιο ενός γενναίου».

Η Κατερίνα έχει αυτό που λέμε: «δροσιά ενός σπουργίτη»,
που τρεμοπαίζει πάνω σ’ ένα τραπέζι γεμάτο ψίχουλα –
αυτό που λέμε: «Θα βρέξει, να προφυλάξουμε τα μάτια μας,
και τα όνειρά μας».

Οι ποιητές δεν χαράζουν δάκρυα ή αμυχές.
Οι ποιητές αυτό που ξέρουν είναι να περιμένουν.
Οι ποιητές μπορούν να βρουν στα χέρια της Κατερίνας
ένα μικρό νησί γεμάτο πορτοκαλιές,
κι ένα τρυφερό ρίγος, δώρο του ήλιου που φλογίζει τα κορίτσια
καθώς τρέχουν πάνω στη θάλασσα και τα ξετρελαίνει.

Γεννιούνται πολλές σκέψεις καθώς γλιστρά η βαρκούλα,
καθώς βιδώνονται οι μέρες κι οι ελπίδες η μια μετά την άλλη αναβιώνουν. 
Γεννιούνται πολλές σκέψεις καθώς γλιστρά η Κατερίνα
καθώς έρχεται κοντά μου και μ’ αφουγκράζεται.
Κόνδορες και γύπες χάνονται μακριά καθώς σκύβω πλάι στις έγνοιες της
– κι ας αλυχτούν πλάι μας κόσμοι κι απειλές.

Δεν τρέμω, ίσως γιατί η Κατερίνα έχει κάτι σαν αυτό
που κάνει τις φλόγες να φωτίζουν τα βράδια το μυαλό μου,
σαν κι αυτό που κάνει τα παιδιά να ξεχνούν την εκδίκηση.

Η θάλασσα πάντα θα μας περιμένει,
τα φύλλα πάντα θα μπλέκονται μες στα μάτια μου,
η μουσική του Dylan πάντα θα με φέρει κοντά σ’ οάσεις
και σ’ εποχές λυγμών.

Η Κατερίνα δε θα με ξεχάσει
και το καλοκαίρι θα γεμίσει τις χούφτες μου στήθη και σταφύλια.

Πόσο μας κουράζει ο έρωτας,
πόσο μας ξεχωρίζει ο έρωτάς...

     Όλοι κοιμούνται στο καράβι, Ύψιλον, 1979