Προσπαθώ ν’ ανοίξω τα βλέφαρά μου.

Δεν υπακούν.

Τα χέρια μου επίσης.

Το σώμα μου

αρνείται να συνεργαστεί.

Μια γυναίκα δίπλα ψιθυρίζει:

«Είναι σε λήθαργο».

Το μοτέρ κροταλίζει ρυθμικά

αλλά το λεωφορείο δεν κινείται.

Έχουμε σταματήσει.

Ένας επιβάτης ρωτάει τον διπλανό του:

«Πού είμαστε;»

Κάποιος άλλος πιο πίσω σχολιάζει:

«Δεν είναι και τόσο χάλια

η Δράμα».

Τότε μια φωνή από μέσα μου

καλύπτει όλες τις άλλες.

Αφηγείται:

«τα λαδιά μου μάτια

σαν τη ζωή μου

των δεκαοχτώ δραχμών

στην κεντρική πλατεία

της άδειας πόλης,

κάτω από τα λερωμένα τείχη».

Παρατηρώ ότι η φράση

δεν έχει ρήμα.

Μετά αναρωτιέμαι τι σημαίνει.

Την επαναλαμβάνω

ξανά και ξανά.

Τελικά, την αποστηθίζω.

Μόλις φτάσω σπίτι

θα τη σημειώσω.

Δεν είναι κάτι εξαιρετικό

ούτε και για πέταμα όμως.

Κάπου θα βρω να τη βάλω.

     Χρονικό μιας αστραπής, Περισπωμένη, 2021